آیینه

خوب من سلام

الانی که این سیاهه را مینویسم دارم به حرف هایی فکر میکنم که ظاهر تلخی دارند و اگر قرار باشد گوینده اش را از جانب همسرم بدانم لابد باید با عصبیت و بغضی سرشار از ناراحتی و پکر بودن در صدد این باشم که چطور پاسخی جگرسوزتر و تلافی جویانه تر از چیزهایی که شنیده ام، برایت آماده کنم و انگشت هایم جلوتر از مغز و دلم حرف های نابه جایی را تایپ و ارسال کنند که جز آسیب زدن به حرمت همسفرانه مان و رنجاندنت، ما حصلی ندارند

من اما طاقت رنجاندن و نارحتی ات را ندارم

حالا تو بگو که هزار بار عامل و باعث این ناراحتی خودت بودی و چه و چه

من اما به حرمت حریم مقدسی که میزبان عهد همسفرانه‌مان بود قسم میخورم که هیچوقت طاقت دیدن ناراحتی و خوشی ات را نداشتم و در عین حال معصوم هم نیستم

می گویند صبر گیاه تلخی است

گاهی اما درنگ کردن در نوشتن و قضاوت کردن اگرچه باعث خنک شدن جگر نمی شود اما پایان شیرینی دارد

راستش را بخواهی دارم این درنگ کردن عصبی را تمرین میکنم تا با حرف ها و کارهای بدون فکرم بیش تر از قبل باعث ناراحتی ات نشوم

گفتم گوینده حرف هایی که امروز شنیدم را از جانب تو نمی دانم که معتقدم حرف ها و رفتارهایی که آدم با آن مواجه می شود؛ پیام های روشن و صریح حضرت خداست و آدم ها در این مسیر تنها وسیله اند

وسیله هایی که گاهی باید با صراحت و بی رحمی، منیت و غرور انسان را یادآور شوند تا حق همسفری ادا شود و من امروز بابت این وسیله شدنت از تو ممنونم

از تو ممنونم که یادم آوردی چقدر خودبرتربین هستم

چقدر در تصمیم گرفتن برای دیگران دخالت میکنم یا خود خدا پندارم

خدا را شاهد میگیرم که در این 4 سال، همیشه تلاش کردم آرامش و حمایت از تو را بر خودم ترجیح دادم ولی برخلاف چیزی که فکر میکردم انگار در اینجا هم شکست خوردم

میگویند همسران را بر گردن هم حقی هست و یکی از این حق ها دعاست

دعا کن از شر این منیت و خودبرتبر بینی خلاص شوم ...