دلمان امشب گرفته و انگار هوایش دم دارد...
هوای حوصله ابریست و بارانش از چشم هایمان چک چک گریه میشوند...
تو در کنار من و نفس های گریه آلودم ترس ازرسوا شدن دارند و من
چقدر
دلم 
برای
خودت
تنگ است...

با من بمون ...

بعضی وقت ها هست که آدم می داند که باید چیزی سیاهه کند اما هرقدر که آسمان و ریسمان می بافد و تقلای احمقانه می کند برای جمع و جور کردن ناخوبی های رفتارش؛ کلاف سردرگم حرف هایش بیش تر و بیش تر گره ی کور لال مانی می خورند تا بغض های دیشبش کهنه تر شوند و تا یک وجب مانده به چه کنم چه کنم های عاشقی در لجنزار تلخ و تنگ تنهایی بیش تر غرق شود
میگویند ادم ها به امید زنده اند
امید من؛
باور کن تا آخرین لحظه های نفس کشیدنم؛ پیش از آنکه لجن های تنهایی دهان صدا زدنم را تا همیشه لال کنند با همان صدای بار اول و البته کمی نحیف تر صدایت خواهم کرد که اهای همسـ(فـ)ــر؛
من اگر پای همسـ(فـ)ــری ام لنگ شده، بیش تر تر از قبل محتاج نگاه محبتانه ی توام و اصلا بگذار تا بیخیال ادبیات نوشت ها و قانون های دست و پاگیر نگارش ساده و بی تکلف بگویمت که من از تنها ماندن در مسیری که قرار بود تا بهشت باشد؛

می ترسم ...

تا اطلاع ثانوی

تااطلاع ثانوی

عاشقی تعطیل میمونه...

آخرین پست خودِ منِ او ! یعنی آدم بده ی قصه

-_-